Half weg

Half

inds de eedaflegging van de regering Di Rupo zijn 450 dagen verstreken. Voor ons liggen nog eens 450 dagen en dan is het 25 mei 2014, de dag waarop de volgende (moeder aller) verkiezingen naar alle waarschijnlijkheid zullen plaatsvinden. We zitten halverwege.  

Na de verkiezingen van 13 juni 2010 hadden we goede hoop. Als grootste partij van het land zouden we het beleid kunnen aansturen. Er zou een regering komen die een systemische staatshervorming zou realiseren en een beleid zou voeren dat beter aansloot bij de meerderheidsvoorkeuren van de Vlamingen. Het is anders gelopen.  

Oppositie hoef je niet te doen om fundamenteel vrolijk te worden. De N-VA wordt weleens verdacht van een sardonisch genoegen bij het oppositie voeren, maar niets is minder waar. De waarheid is dat het frustrerend is om elke week te zien hoe pertinente kritiek straal wordt genegeerd en broodnodige hervormingen op de lange baan worden geschoven of worden mismeesterd. Denk maar aan het schuldige stilzwijgen van de regering nadat deze week 68 magistraten verzochten om de hervorming van het gerechtelijke arrondissement Brussel-Halle-Villvoorde te vernietigen.  

De N-VA weegt in het federale parlement op het beleid door stevig en constructief oppositie te voeren. Maar ten gronde blijven we elke dag geconfronteerd met een ouderwets systeem dat meer aankondigt dan hervormt, het status quo zoveel mogelijk afschermt en de oude vrienden – of dat nu het hof in Laken dan wel het ACW is – stipt bedient.  

En dus tel ik de dagen. 

Niet omdat ik zo een zin heb in de campagne. Een verkiezingscampagne betekent lange dagen en bakken stress. De traditionele partijen lijken bovendien besloten te hebben dat alle wapens goed zijn om N-VA weg te houden van een nieuwe verkiezingsoverwinning. Het meest platte populisme wordt niet geschuwd om de uitdager van het establishment in een kwalijk daglicht te stellen. Daar moeten we niet over zeuren, maar het doet ook niet echt uitkijken naar de lente van 2014. Het zal nog erger worden voor het beter wordt. 

Ik tel de dagen omdat ik aanvoel dat de mensen het niet meer pikken en slikken. Velen hebben oren naar een boodschap die zegt dat het beter kan als Vlaanderen meer verantwoordelijkheid in handen neemt, als de structuren transparanter worden en het systeem eerlijker. Ik tel de dagen omdat ik op lokaal niveau ervaar hoe nuttig het is om veranderingen – traag maar zeker – in gang te zetten. Ik tel de dagen omdat ik geloof in verbetering. Nog maar 450 dagen – en we hebben er al 450 opzitten. 

België is inderdaad een surrealistisch land: “het glas is half leeg” is in dit land wel degelijk de optimistische visie.  

Sarah Smeyers