Asiel en migratie: de verantwoordelijkheid van iedereen, en van niemand

Vorige week verklaarde Staatssecretaris Courard dat er dit jaar 60 miljoen euro wordt uitgetrokken voor maatschappelijke dienstverlening aan asielzoekers, lees: financiële steun. Toch bleek dit nog niet voldoende: de Staatssecretaris verwijst tegenwoordig ook stelselmatig asielzoekers die een procedure lopende hebben -  al in de opvangcentra zitten -  en tegelijkertijd een aanvraag tot medische regularisatie indienen, door naar de OCMW’s voor financiële steun. Een oplossing voor zijn opvangprobleem. Maar wel één die het probleem doorschuift, of: een perverse manier om plaatsen vrij te maken in tijden van opvangcrisis. 

Financiële steun voor asielzoekers

Enerzijds was het al surreëel dat men  -  hoewel met het in voege treden van de opvangwet enkel nog materiële steun aan asielzoekers toelaat - nu teruggrijpt naar financiële steun voor asielzoekers, in de hoop zo de opvangcrisis te bestrijden. Wij blijven ons hier radicaal tegen verzetten. We weten al langer dan vandaag dat dit het aanzuigeffect aanwakkert: sommige asielzoekers eisen hier opvang in volle opvangcrisis, in de hoop niet toegewezen te worden en geld te ontvangen. Of: “hoe verdien ik snel geld in België?”

9ter doorverwezen naar OCMW

Daarnaast heeft Staatssecretaris Courard nu blijkbaar een originele manier gevonden om opvangplaatsen vrij te maken. Deze kadert in de wetenschap dat vele asielzoekers op ‘twee paarden’ wedden : parallel aan hun asielaanvraag dienen zij een aanvraag voor medische regularisatie in. Nu heeft Courard beslist om ook de asielzoekers met een ontvankelijke medische regularisatie-aanvraag door te verwijzen naar de OCMW’s. Gevolg: opvangplaatsen vrijgemaakt, opvangcrisis weer een beetje minder prangend.

Courard lost het op, Wathelet draagt de gevolgen…

Het beleid van Courard mag op die manier misschien efficiënter lijken (hij zorgt immers voor de opvang, zijn enige verantwoordelijkheid) , hij schuift op die manier het probleem door naar de OCMW’s en tegelijkertijd naar Staatsscretaris Wathelet (verantwoordelijk voor de in- en uitstroom), aangezien de boodschap dat vele duizenden asielzoekers financiële hulp krijgen een sterk aanzuigeffect genereert dat er ongetwijfeld voor zal zorgen dat het aantal asielzoekers dat naar België komt nog verder zal stijgen…

…en omgekeerd…

Wathelet stelt dan wel dat hij werkt aan de snellere doorstroom – hij maakte de procedure 9ter korter en strenger  -, maar dit zal helaas weinig effect hebben als zijn collega hem een nieuwe golf van asielaanvragen bezorgt.  Daarnaast toont Wathelet zich amper bereid om de instroom met constructieve oplossingen in te perken (getuige hiervan zijn weigering om in te gaan op de eis van collega Daphné Dumery om opnieuw tijdelijke grenscontroles in te voeren). Het beleid waarmee Wathelet de in- en uitstroom het hoofd tracht te bieden indachtig, mogen we nu al vermoeden dat een de groeiende instroom op zijn beurt weer zal leiden tot nieuwe opvangtekorten…

“Leterme stond erbij en keek ernaar”

Het asiel- en migratiebeleid begint meer en meer te lijken op een ping-pong-spel tussen de verschillende ministers: Courard schuift zijn problemen af op  Wathelet, en zet hem op die manier een hak. Wathelet, op zijn beurt, “pest” Courard… Iedereen bevoegd, niemand verantwoordelijk. En onze premier, coördinator van het beleid, stond erbij en hij keek ernaar…